Je moet het aan Google overhandigen: toen het zijn speelgoed uit de wagen gooide vanwege het geschil met PRS For Music, won het onmiddellijk de PR-oorlog. Op blogs, boards en Twitter is de consensus: hoera voor Google! Het plakt het aan The Man!

Is het echt? Sommige commentatoren hebben PRS For Music vergeleken met de RIAA, maar ze konden niet meer verkeerd zijn. PRS For Music vertegenwoordigt songwriters en componisten, geen grote platenmaatschappijen, en voor veel artiesten vormen zij de enige bron van inkomsten. Als U2 het nummer van een obscure indieband behandelt of Radio 1 speelt het, zorgt PRS For Music ervoor dat de songwriter wordt betaald.

Dat gezegd hebbende, PRS is best goed in het maken van vijanden. De eisen voor licenties van kleine bedrijven brengen hackles met zich mee, het veroorzaakte verontwaardiging over de oorspronkelijke licentiekosten voor podcasts (iets dat sindsdien is opgelost), en Pandora gaf het de schuld voor veeleisende bedragen die de beginnende service onmogelijk kon betalen.

Dus wiens kant moeten we zijn? We twijfelen er niet aan dat Google speciale behandeling eist, en hoewel het zegt dat YouTube het zich niet kan veroorloven om te betalen wat PRS wil, vergeet het eenvoudig de vele miljarden die de rest van Google binnenhaalt.

Tv-kanalen, radiostations en concertzalen accepteren licenties als onderdeel van de kosten van zakendoen, dus waarom zou Google dit niet doen? Als het een radiostation zou opzetten en een lager tarief zou vereisen dan een ander radiostation, zou PRS voor Muziek terecht Google vertellen om te worden gevuld.

Maar YouTube is geen radiostation. Het is een heel nieuw medium. Google vindt het nu althans moeilijk om het te laten betalen. Als Google de waarheid vertelt en PRS For Music geld wil dat niet in verhouding staat tot de bedragen die Google maakt, zijn de koersen dom: het is beter om zeker 10% te hebben van iets dan 100% van niets.

Maar uiteindelijk is het spuugbeeld het kijken naar twee kale mannen die vechten om een ​​kam. Aan de ene kant hebben we een bedrijf van miljarden dat eist dat muzikanten de prijs betalen voor het onvermogen om een ​​goed winstgevend bedrijfsmodel te vinden; aan de andere kant hebben we een rechtenagentschap dat vast lijkt te zitten in een pre-internettijdperk en niet kan of wil accepteren dat online streamen simpelweg niet hetzelfde bedrag oplevert als traditionele uitzendingen.

Ja, andere organisaties betalen - zo heeft Spotify bijvoorbeeld de juiste licenties in de landen waar het actief is - maar dat betekent niet noodzakelijk dat de kosten eerlijk zijn. Voor nu brandt Spotify opgewekt door het geld van beleggers terwijl het een bedrijf opbouwt. Wees niet verbaasd als, wanneer dat geld opraakt, de gratis service van Spotify het volgende spraakmakende slachtoffer wordt van royaltytarieven die online services niet kunnen betalen.

Welke organisatie ook de overhand heeft, muzikanten zullen verliezen. Als PRS For Music grotten binnen gaat, betaalt Google minder aan muzikanten; als dat niet het geval is en de video's geblokkeerd blijven, worden muzikanten helemaal niet betaald.

Oscar Wilde beschreef de vossenjacht beroemde als het onuitsprekelijke in achtervolging van de uneatable. Mensen van wie de hypotheeklasten afhankelijk zijn van royalties, kunnen hetzelfde voelen over deze specifieke strijd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien vind je dit ook leuk: Verouderde muziekindustrie verdient geen hulp van Govt

Meld je aan voor de gratis wekelijkse TechRadar-nieuwsbrief
Ontvang technisch nieuws rechtstreeks in uw inbox. Meld u aan voor de gratis TechRadar-nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de grootste verhalen en productreleases van de week. Meld u aan op http://www.techradar.com/register

Volg TechRadar op Twitter